این پائیز هم گذشت...

پائیزی پر از رنگ،پر از غم...

این بار پائیز را جور دیگری می خواستم .. ولی باز هم کلمه ی همیشگی افسوس...

و من می مانم و یک افسوس که خیلی بزرگ شده ...بزرگ به اندازه ی تمــــام

آرزوهایم، تمام غصه هایم و تمام اتفاقاتی که می توانست باشد و نشد ...

هوا سرد شده ... خیلی سرد تر از آن که بشود دوباره گرمش کرد...

به این سادگی ها گرم نمی شود دیگر ...

صدای زوزه ی باد که می پیچد لای شاخه های لخت درخت لرزه می اندازد بر چهار ستون تن...

ولی باز خوب است که یک چیز هست...

یک چیز که کاش نبود و شاید هم خوب است که هست ...

یک چیز به اسم امید...

یک چیز به اسم بهــــــــــــــــــــــــــار...

وای ...

چقـــــــــــــــــــــــــدر زیباست این کلمه ...    بهــار

و چقدر دوست دارم این فصل دوست داشتنی را ... که زنده می کندم باز..

و آغازی دوباره می بخشدم ...

فکرش را که می کنم می بینم چه خوب است که امید هست...که می شود باز هم امید داشت ...